“Vergeet de heilige plek Mihintale in Sri Lanka niet”, raadden vrienden ons aan “Oud boeddhistisch tempelcomplex, panoramisch uitzicht, zooooo de moeite!”. Het draaide voor ons echter anders uit. Deels door onze eigen onervarenheid met het land. Deels door de ontembare natuurkrachten. We zagen bitter weinig tijdens ons bezoek aan het heiligdom Mihintale. Maar hielden er wel enkele beklijvende beelden en… dit verhaal aan over ;)!
Inhoud
Cultuurbad
Onze tweede dag in Sri Lanka. Een dag vol cultuur. Op het programma: een bezoek aan de legendarische koningsstad van Sri Lanka, Anuradhapura. De oudste stad van Sri Lanka en nu nog steeds een beroemd pelgrimsoord. Met eeuwenoude bakstenen stoepa’s, ruïnes van historische paleizen, tempels en de beroemde Heilige Bodhi boom (2000 jaar oud). “Anuradhapura First City”, fluisterde onze gids eerbiedig – in nauwelijks verstaanbaar Engels.
Daarna zouden we het naburige heiligdom Mihintale aandoen. Volgens gelovigen ontmoette koning Devanampiya Tissa (300 voor Chr.) hier de boeddhistische monnik Mahinda. Dat was het begin van het boeddhisme in Sri Lanka. Mihintale is daarom een heilige plek voor boeddhisten.
Maar het lot – en onze chauffeur – beslisten bijna anders over het verloop van ons bezoek.
Pelgrims in Anuradhapura
De dag begon goed. In Anuradhapura ontdekten we de ene na de andere interessante plek. We checkten de eeuwenoude ruïnes. Snoven de geur op van honderden geofferde frangipani- en lotusbloemen. Renden de gids achterna over de gewijde tempelgrond en verbrandden ei zo na onze gevoelige voetzolen. Observeerden biddende, in het wit geklede families. Dronken kokossap. Bewonderden de tweelingvijvers. En lieten ons betoveren door een boeddhistisch ritueel bij de heilige Bodhi boom.
De tijd vloog. Onze chauffeur stelde voor om thee te gaan drinken. Maar het was al laat in de namiddag. En wij wilden nog naar Mihintale.
Maar dat was buiten de waard gerekend. Of beter: de chauffeur. Volgens hem was het niet meer de moeite om naar Mihintale te gaan. Te laat op de dag. Het tempeldomein zou al afgesloten zijn. We zouden te moe zijn om de trappen van de bedevaartsplaats te beklimmen, enz… Met toenemende verbazing aanhoorden we de argumenten. Om thee te gaan drinken was er tijd zat, maar Mihintale zouden we moeten skippen, terwijl we er vlakbij waren? Na een hele discussie besloot de chauffeur dan toch om zich van zijn beste kant te laten zien. En we vertrokken naar Mihintale.
Op weg naar Minhintale
Ondertussen hadden we echter kostbare tijd verloren. Het was al na vijf uur in de namiddag. Om ons heen werd het steeds donkerder. En niet alleen omdat de avond naderde. Dreigende onweerswolken dreven boven onze hoofden. De eerste druppels spatten tegen de voorruit van de auto toen we de ingang van het domein naderden. Al snel begon het te stortregenen.
Maar we lieten ons niet afschrikken. Autokoffer open, valies ondersteboven gekeerd en… wonder boven wonder vonden we onze regenjasjes – helemaal op de bodem natuurlijk. Nog vlug afspreken met de chauffeur en weg waren we.
103 traptreden
We hadden geen kaart van het heiligdom middenin de weelderige groene jungle, maar er was slechts één trap, dus : die richting uit. The only way is up! Ondertussen nam de regen in alle hevigheid toe. Het was echter aangenaam warm, dus erg stoorden we ons hier niet aan. We startten de beklimming van de 103 treden. Hoe verder we vorderden, hoe meer water er naar beneden gutste. Het werd een ware zondvloed. Al gauw konden we de traptreden bijna niet meer onderscheiden en veranderde de trap voor onze ogen in een woest kolkende rivier.
Bezoek op blote voeten
Op weg naar boven bereikten we het platform met de restanten van een meditatiezaal en de voormalige eetzaal van de monniken. Vanaf daar liepen we over heilige tempelgrond. Dus: schoenen uit. Op zich een verlichting. Want heel wat comfortabeler om zonder zompige en doorweekte schoenen doorheen het water te waden.
We kruisten andere bezoekers. Niet helemaal onverwacht liepen zij allemaal in de tegenovergestelde richting. Naar beneden. Ik kreeg bijna de slappe lach: iedereen op zijn blote voeten, half of helemaal verregend door het water wadend. Geen mens die het vreemd vond. De meesten waren ook vooruitziender geweest dan wij. Of hadden meer ervaring met het tropische klimaat. Ook een aantal monniken kuierden rustig door de plassen, voorzien van een regenscherm. Helemaal zen, natuurlijk.
Met het hoofd in de (onweers)wolken
Maar wij wilden verder door naar de top, naar de Maha Seya Dagoba. In die koepeltoren zou zelfs een haar van Boedda bewaard worden. Dus … go go go! Race tegen de tijd om voor het donker boven te zijn.
Uiteindelijk lukte het ons. Bliksemflitsen verlichtten ondertussen de spierwitte Dagoba die boven ons uittorende. Foto’s maken was een klus omdat de lens voortdurend nat werd. Maar we kregen nog net voor het donker een glimp te zien van wat een prachtige omgeving moest zijn. Gehuld in grijze regenwolken. Onze fantasie creëerde de rest erbij.
Vanaf het topplateau spotten we ook de steile meditatierots Aradhana Gala. En het pad ernaartoe met de in de rots uitgehakte treden. Maar die nog beklimmen? Dat leek ons bij invallende duisternis en onweer wat te veel van het goede.
In het duister bergafwaarts
Terwijl we afdaalden klaarde het even op, maar daarna viel plots het duister in. En in Sri Lanka is duister écht duister. Geen verlichting op de trap. En straatverlichting in de jungle? Vanzelfsprekend onbestaande.
Toen we op het tussenniveau aanbelandden, hadden we toch wat moeite om ons te oriënteren. Wat was de juiste weg naar beneden? Waar precies hadden we onze sandalen ook weer achtergelaten?
Het heiligdom was bijna helemaal verlaten. De weg vragen was dus geen optie. Maar gelukkig bespeurden we in de diepte de gele koplampen van een auto. Daar moest het parkeerterrein zijn.
En inderdaad. Even later hoorden we het geluid van een draaiende motor. Gooiden we onze doorweekte jassen in de koffer van de auto. En reed een hoofdschuddende chauffeur dit gekke tweetal naar zijn overnachtingsplek. Midden doorheen het oudste beschermde wildpark ter wereld. Oef!
Ook leuk om te lezen