Na veel hindernissen, twijfel en onzekerheid, vertrokken we begin juli toch voor onze lang geplande familietrip naar Portugal. We logeerden in een vakantiewoning in een klein gehucht aan de Zilverkust (Costa da Prata), een minder bekende streek in Midden-Portugal. In onze eigen bubbel ontdekten we vooral de ruwe natuur van de steile kliffen langs de Atlantische oceaan. Moeilijk om te beschrijven, maar ik probeer het toch. De Portugese Zilverkust in 15 beelden.
Woeste kliffen
We kwamen ’s nachts in ons piepkleine dorpje bij Lourinha aan. Onze ochtendvlucht was gecanceld, dus bye-bye mogelijkheid om op een comfortabel uur naar Portugal te reizen en bij daglicht op onze bestemming te arriveren. En dus in het donker de kronkelwegjes van-één-auto-breed door het dorp gevolgd naar onze vakantiewoning. De klamme koude wind droeg de geur van mosselen en zeewier met zich mee en ergens in het duister bonkte de oceaan donderend tegen de rotsen. We waren aan zee, dat was duidelijk, ook al zagen we geen hand voor de ogen. Pas de volgende ochtend ontdekten we dat we toch wel zo’n 70 meter boven de oceaan huisden.
Geitenpaden
Maar de zee trekt aan, en al vlug huppelden we zoals de plaatselijke bevolking langs de smalle geitenpaadjes over de rotsen naar beneden. Hoe indrukwekkend ruw is de natuur hier aan de Zilverkust! Overal om ons heen de prachtigste uitzichten!
Vijftig tinten grijsgroenbruinblauw
En dan het strand! Een zandstrook die zich aanschurkt tegen de rotsen en bij eb een heus privé-strand wordt. Een ruw spel van gesteente en golven met als resultaat een hele reeks zanderige baaien tussen huizenhoge kliffen.
Enkele inhammen verderop bespeuren we een verlaten, uitgespoeld gebouw op de rotsen in het water. Ooit een strandrestaurant, nu ten prooi gevallen aan de golven?
Bloemen en kruiden
Toch is er ook volop leven tussen de rotsen. Wilde jasmijnen, agaven, achillea, scabiosa, gaura en tal van andere kruip- en vetplantjes zoeken zich een weg tussen het gesteente.
Aangevreten rotsformaties
Maar hoe beuken de golven hier tegen de kust. De oceaan schuurt en vreet aan de steil oprijzende rotsen dat het een lieve lust is. Resultaat: de allergladst gepolijste rotslagen en keien naast de allerscherpste steenranden !
Zonnige strandwandelingen: check!
Enkele honderden meters verder dan ‘onze’ klif is er het strandje van Peralta. Daar is er zelfs een kleine reddingspost. En we ontdekken dat we langs de kliffen via het strand in een klein uurtje tot Praia de Areia Branca kunnen wandelen. Dat blijkt hier het plaatselijke kuststadje-to-be te zijn. Met een mini-promenade, een surfschool, … en heerlijk ijs!
Op het strand spoelen de golven bruisend en borrelend aan en de wind is altijd van de partij. Zonder het te merken ben je hier direct verbrand, dus we smeren en verstuiven zonnecrème dat het een lieve lust is. Zelfs luchtige bloesjes met lange mouwen komen van pas. Het licht is hier ook zo fel dat we niet zonder zonnebril de deur uit kunnen.
Enkele tientallen kilometers verderop, aan de lagune van Obidos bij Caldas da Reinha liggen de vlakke, uitgestrekte zandstranden. Rotsen zijn hier niet en de lagune mondt rechtstreeks uit in de zee. Het is een veilige plek voor strandvakanties met kleine kinderen, want ruwe golven ontbreken hier en … er is meer dan plaats genoeg. De enkele afgebakende Corona-strandplekjes liggen wat overbodig in de zon te blinken. Druktemeters zijn hier zo te zien nog niet dadelijk nodig. Maar ik kan me voorstellen wat een ramp dit moet zijn voor de plaatselijke horeca.
Van forten en gevangenissen
Langs de kustlijn liggen er ook een aantal (voormalige) vestingsteden. Zoals Peniche en Obidos. Peniche ligt nog steeds aan zee en is een belangrijke maar wat troosteloze vissershaven (zoals overal in Portugal zijn er veel vervallen woningen). Obidos ligt nu in het binnenland maar kan prat gaan op een prachtig middeleeuws stadscentrum – ik schrijf er nog wel eens over.
Het fort van Peniche domineert nog steeds de haven. Tijdens de dictatuur van Salazar was het een staatsgevangenis. Politieke tegenstanders van het regime werden hier opgesloten en gemarteld. Wij waren er op een bewolkte dag en de grijze hemel paste perfect bij de geschiedenis van deze plek!
Zilveren temperaturen
Wat het weer betreft: de Portugese Zilverkust is heel wat frisser (17 tot 27°C) dan het binnenland (37°C) . ’s Ochtends hangt er vaak mist en de nachten zijn gewoonweg koud. Ideaal om goed te slapen natuurlijk! Door het temperatuurverschil met het binnenland, hangt er boven de kust regelmatig een wolkensliert die de felle zon tempert. Een trui in de koffer is dus zeker een goed idee. Wij hadden zelfs een hele dag mist.
Maar kijk: door de nevel lijken water en wolken in elkaar op te gaan bij de horizon. Het licht wordt als van zilver. De tijd vervloeit. En lijkt eindeloos. Op een zomeravond aan de Zilverkust.
Ook leuk om te lezen:
Wat een prachtig en veelzijdig land is dat toch.
De kusten zijn zo ruig en overweldigend! In de steden zie je naast de historische grandeur vaak veel verval, leegstand, armoede. Vergane glorie en ‘saudade’.
Prachtig! Wij gingen er in juni naartoe, maar dat werd afgelast. Hopelijk kunnen we volgend jaar de streek gaan verkennen.
O! Bij ons was het ook kantje-boordje. Ik kan een boek schrijven over de vliegtuigtickets. Eerst wisten we niets. Begin juni kwam het bericht dat de uren van de terugvlucht gewijzigd waren. Toen we de website checkten, bleek dat onze heenvlucht geannuleerd was. Eindeloos telefoneren en twijfelen: terugbetaling aanvragen, voucher en opnieuw boeken, omboeken,… En steeds een bezette telefoonlijn. Uiteindelijk lukte het toch op het nippertje. Daarnaast was ook nog onduidelijk of we wel onze huurauto konden ophalen, want de kantoren gingen maar mondjesmaat open. Terwijl we in Portugal waren, hebben we een stukje van de reis (naar Sintra) moeten annuleren, en de huurauto verlengd + andere slaapplaats geboekt. Gelukkig ging dat allemaal heel vlot. Het was duidelijk dat de enkele toeristen die er waren, heel welkom waren. Als je tips nodig hebt volgend jaar, geef gerust een seintje!
De zilverkust, dat klinkt al erg veelbelovend! De foto’s zien er erg tof uit. Een rauwe kustlijn, daar hou ik wel van. En Het fort van Peniche ziet er heel tof uit Om te bezoeken.
Zeker de moeite om de kustlijn te verkennen, overweldigende hoogteverschillen. Minder bekend, maar prachtig voor wie van natuur houdt!
weer een wondere plek om van te dromen
Zeker! Gewoon de golven, de wind en de rotsen … meer moet dat niet zijn!
In al die ruige rust daar hoef je waarschijnlijk niet zo angstig te zijn voor het virus. Wel heel spijtig natuurlijk voor de middenstand die het in Portugal toch al zo moeilijk heeft.
Dat klopt, we zaten rustig in ons huurhuisje en bij het strand was er plaats genoeg. Verder viel het wel op dat Portugezen wel veel meer dan hier in alle omstandigheden een mondmasker dragen. Ook gewoon buiten op straat als ze alleen open. Het is een gewoonte: deur uit, mondmasker aan. En inderdaad een tegenvaller voor heel Portugal, denk ik. Het land mist nu heel wat inkomsten van het toerisme. Maar dat geldt natuurlijk voor heel wat landen nu.
Ik kende dit deel van Portugal helemaal niet, maar het ziet er prachtig uit. Vooral die kliffen en rotsformaties spreken mij aan. Wat fijn dat je ondanks corona toch deze trip hebt kunnen maken. Prachtige foto’s!
Het was voor ons ook de eerste keer in Midden-Portugal. Prachtige natuur inderdaad. En we zijn er gelukkig eventjes uit geweest, in alle veiligheid en gezondheid!
Jee, wat een geweldige uitzichten! Bizar wel om ’s nachts aan te komen en ’s ochtends pas je uitzicht te ontdekken. Maar het was een gave verrassing!
Ja, spannend hoor, die aankomst. Maar zo fijn om ’s morgens dan de plek te kunnen verkennen!