Enkele weken geleden heb ik jullie meegenomen naar het kasteel van Versailles. Qua bezoek hadden we daar al een hele kluif aan ;). Maar hoe mooi zijn ook de tuinen van het kasteel. Het park is op zich is een al even grote aanrader als het kasteel!
Afgelopen week was er nog heel wat te doen rond de installatie Dirty Corner van Anish Kapoor in het park van Versailles. Het kunstwerk werd voor de tweede maal beklad met antisemitische leuzen en Kapoor besloot om, als statement, de leuzen deze keer te laten staan. Hij werd echter door een rechter gedwongen om ze te verwijderen. Zij zullen met bladgoud overdekt worden.
Het park van Versailles is erg groot (en dat is een understatement). Oorspronkelijk was het een bos dat hoorde bij het jachtslot, maar Louis XIV (1638-1715) liet een tuinontwerp maken dat zijn gasten kon imponeren. Design gesigneerd door tuinarchitectAndré Le Nôtre (1613-1700) , die ook St.-James’s Park in Londen ontwierp.
Op de kaart zie je dat het park bestaat uit een heel aantal totaal verschillende delen.
Je ziet vlakbij het kasteel de strakke, formele, typisch Franse tuinen. Met eerst de lage bloemperken en wat verderaf de bosjes omzoomd met hagen.
Er is ook een geweldige groententuin ‘le Potager’ waar allerlei uitheemse en inheemse groenten en fruit gekweekt werden. De vruchten en zaden die ontdekkingsreizigers meebrachten, werden hier uitgeprobeerd , verzorgd, vertroeteld. En de koning kon uitpakken met de exotische opbrengsten. Dit stukje tuin wil ik zeker nog eens verkennen later.
Indrukwekkend is natuurlijk de centrale laan met het ‘Grand Canal’ dat de tuin een enorm perspectief geeft.
En de rest van de tuin zit verstopt achter indrukwekkende hagen en grote dreven. Achter de hagen bevindt zich altijd wel één of andere verrassing: een fantastisch doorkijkje, een beeld, een bron, een fontein, een picknickplekje,… De hagen, bomen en struiken zijn rigoreus gesnoeid in allerlei prachtige patronen. Typisch zijn ook de ‘bosquets‘.
Het was in de 17de eeuw een hele karwei om voldoende water tot in de tuinen te krijgen. Er moest een uitgebreid systeem van waterleidingen in de ruime omgeving worden uitgedokterd. Ten tijde van Lodewijk XIV was het zelfs zo dat er onvoldoende water was om alle fonteinen gelijktijdig te laten spuiten. Oplossing? Er liepen een aantal hovelingen mee met de koning en zijn gevolg om eventjes voor de aankomst van het gezelschap in het betreffende ‘bosquet’ de kraan open te draaien en ze daarna weer te sluiten, zodat er op de gepaste manier kon genoten worden van het waterfestijn. : )
Om de sinaasappelbomen en palmen ’s winters binnen te zetten, was er ook een orangerie nodig. Beslist een boel gesleur om dat klusje geklaard te krijgen!
Wat verderop in het park vind je le Grand Trianon en le Petit Trianon: gezellige lustpaviljoenen op mensenmaat, waar het heerlijk toeven moet geweest zijn voor de koninklijke familie. Ik kan me voorstellen dat er daar een pak minder pottenkijkers waren dan in het kasteel zelf, waar kamers soms in twee lagen werden verdeeld door een vals plafond (of met valse wanden) om toch maar meer mensen huisvesting te kunnen bieden. Er leefden duizenden hovelingen op het kasteel, tesamen met hun families. En ze waren allen gebonden aan de strenge hofetiquette. Nee, doe mij dan maar zo’n paviljoen in het park. (De naam Trianon verwijst naar het dorp dat plaats moest maken voor deze paviljoenen – je bent despoot of je bent het niet, hè).
Even focussen op de Trianons:
Ook voor toeristen is het een verademing om letterlijk wat afstand te nemen van de drukte van het kasteel. Even wegwandelen van de centrale laan en je ervaart bijna bucolische rust .
Le Grand Trianon was het toevluchtsoord van de koninklijke familie, maar Lodewijk de Veertiende liet vlakbij ook een Petit Trianon bouwen voor madame de Pompadour, en zijn opeenvolgende minaressen. Kwestie van iedereen snel bij de hand te hebben. 😉
Later kreeg koningin Marie-Antoinette (1755-1793), de vrouw van Lodewijk XVI, dit optrekje. Als je het bezoekt, begrijp je onmiddellijk waarom ze dit afdankertje met veel plezier aanvaardde.
Het is er, in één woord samengevat, heerlijk! De rust en charme spatten er vanaf.
Het interieur is sfeervol, en de tuin is prachtig!
Maar toch had Marie-Antoinette nog nood aan een plekje helemaal voor zichzelf. Dus liet ze le Hameau de la Reine bouwen.
Het ‘boerendorpje’ met watermolen, boerderij, duiventil, bakkerij, enz. is nog maar recent gerestaureerd, maar we kunnen ons toch een goed beeld vormen van het romantische ‘Bokrijk’ waar Marie-Antoinette zich vermeide. Samen met haar hofdames molk ze er koeien, en hoedde ze er (geparfumeerde!) schapen. Dit ‘folietje’ van de koningin kostte handenvol geld en oogstte bijzonder veel kritiek. Marie-Antoinette kreeg haar zin, maar zou later door de revolutionairen wel onthoofd worden.
We wandelen terug naar de Porte de la Reine langs majestueuze groene lanen.
Onderweg genieten we in één van de ‘bosquets’ van een heerlijke verfrissing.
En ik kan alleen maar besluiten: wat een plek is dit! Na dit bezoek wil ik absoluut zo snel mogelijk de film The King’s Gardens (juli 2015) zien. En niet alleen omdat Alan Rickman en Matthias Schoenaerts erin meespelen! ; )
Wie hem al gezien heeft, laat me zeker iets weten!
NB. Andere tips in de buurt in Frankrijk? Lees ‘6x verliefd op Normandië’.
Heel originele foto’s en mooie kwaliteit! Dit blogbericht geeft me zin om Versailles na 30 jaar nog eens te bezoeken … Ik zal hier thuis eens een ballonnetje moeten oplaten, denk ik.
Zeker doen. Versailles blijft de moeite, maar kies een rustig seizoen!
Dit is op Lettergoesting herblogd.