Foodsharing… niet iedereen houdt ervan . Maar wij zijn wel fan van de idee om bordjes – of beter: gerechtjes- te delen. Het kersverse Yalo Hotel in Gent pakt in zijn restaurant uit met een food&drinks-concept. Samen hapjes delen hoort daar ook bij. Bovendien zijn outsiders even welkom als hotelgasten om hiervan te genieten. Iets wat we in de bar van het Londense The Hoxton ook al zagen. Hipster alert! Toevallig waren we in Gent voor het driejaarlijkse Lichtfestival. Dus… ja, inderdaad!
Hallo Yalo
De eerste avond van het Gent Lichtfestival. Wij willen snel iets lichts 🙂 eten, maar wel in een comfortabele omgeving. In Gent is er keuze genoeg, maar een aantal zaken zijn al volgeboekt. Viavia hoorde ik van het nieuwe Yalo Hotel -met restaurant- op de sjieke Brabantdam. Dus vlug een telefoontje om een tafel te reserveren. Daarna wandelen we helemaal à l’aise van onze B&B in de Rabotwijk naar het hart van Gent . Het wordt donker en de eerste lichtinstallaties floepen al aan. Na de sprookjesachtige leien, de stoere Sint Baafskathedraal en het donkere Duivelssteen kuieren we nog even langs De Krook. Daarna zetten we koers naar de Brabantdam. Het Yalo Hotel? De neon Y toont ons waar we moeten zijn. Even de draaideur door, CST laten scannen en …de weg naar blitse bites ligt voor ons open.
DJ en urban vibes
Na de vrij neutrale inkomhal overspoelen de eerste indrukken ons als we het Yalo-restaurant betreden. Een reusachtige open ruimte met bar compleet met glazen koepel in het midden! Jammer dat het al donker is, bij daglicht moet dit nog fraaier zijn. Een live DJ , vrolijke groepjes mensen die in lage zeteltjes van cocktails nippen of aan de bar hangen, veel groen, en vintage meubilair in warme houttonen omringen ons. Jong studentikoos zaalpersoneel begeleidt ons losjes naar een tafel. Waar we met onze dikke jassen en sjaals geen blijf weten. Gelukkig staan de tafeltjes ver genoeg van elkaar verwijderd en is de zitbank lang.
We krijgen uitleg over het foodconcept en het menu . “De vis is vanavond een stuk duurder dan de aangegeven prijs, omdat de leverancier grotere porties dropte dan afgesproken”, voegt de studente er vriendelijk aan toe. Nog nooit zoiets gehoord, maar alla, we doen niet moeilijk. In een mum van tijd komt er een fris aperitief met een klein hapje van het huis op tafel. Een soepstengel met een heerlijke pesto. We zitten hier gezellig en comfortabel en mijn mocktail op basis van sinaasappel,pompelmoes en gember ziet er niet alleen leuk uit maar smaakt ook verrukkelijk (zoet). Dat kan alvast niet meer stuk. De tafels rondom ons lopen vol en we krijgen zelfs een beetje de indruk dat we in een Londense club zijn verzeild geraakt.
Foodsharing
Er is voldoende keuze, de prijzen verraden de ambities van het hotel. We gaan voor drie ‘sharing plates’ als voorgerecht en kiezen daarna elk apart nog een hoofdgerecht. Fijn dat we dit naar persoonlijke smaak kunnen combineren.
De drie bordjes komen niet allemaal tegelijk op tafel. De quesadilla met pulled pork is al direct een hit – ik ben niet direct een vleeseter, maar dit smaakt overheerlijk: het vlees smelt als boter in de mond en de smaken en texturen combineren prima. Al is de chef wel kwistig geweest met cayennepeper. Ik krijg prompt een hoestbui en iedereen kijkt ongerust mijn kant uit – Covid, weetjewel. De presentatie op een plankje met een geroosterde citroen oogt leuk en informeel. We krijgen vervolgens ook nog een kleurig bord ceviche, een van mijn favoriete gerechten, maar dat heb ik elders al beter gegeten. De vis is voor mij wat te zoet en nog onvoldoende gemarineerd. Vervolgens wacht er ons nog een reuze-garnaalkroket met …geroosterde citroen, waarbij er opnieuw zo vlotjes met de cayennepeper is omgesprongen dat ik niet veel garnaal meer proef.
Het vervolg
We hebben al een stevige portie binnen en het hoofdgerecht moet nog komen. Mijn ogen waren weer groter dan mijn mond. Maar gelukkig wordt het ondertussen drukker en laat het hoofdgerecht op zich wachten. Even op adem komen. We hebben ruim de tijd om de andere gasten (naast ons één van de inkopers uit het programma ‘Stukken van mensen’) en het personeel te observeren. Uiteindelijk krijgen we een reusachtig bord nog zelf te bereiden tartaar en een dampende schotel Indische Dahl met groene asperges en koriander. De tartaar is supervers, de Dahl is vergezeld van een mini-portie naan-brood dat maar weinig gemeen heeft met de luchtige verse naan uit London Brick Lane. Maar kom, we gaan ervan uit dat dit de versie met een Yalo-twist is. Voor de esthetiek is het bord gedecoreerd met… je raadt het al – een halve geroosterde citroen.
De huiswijn van Nobel proeven we ook – de rosé had weinig om het lijf (of had de cayenne te goed zijn werk gedaan), de witte wijn daarentegen was smakelijk. Vergeleken met het hoofdgerecht, vond ik de introbordjes leuker, en origineler. Maar we zijn verwend, natuurlijk.
Opdienen en afruimen is een kunst
Het personeel moet duidelijk nog wennen . Of een opleiding krijgen. Althans, dat gold toch voor de jongedame die ons bediende. Elke keer als de studente onze borden afruimt, vrees ik bestek in mijn nek te krijgen als ze achter me langs gaat of verwacht ik het geluid van brekend servies of glaswerk te horen. Want we zien haar twijfelen: ‘Hoe stapel je borden en bestek op een ordelijke en veilige manier op elkaar? Wat doe je met etensresten? ‘ Ook drank inschenken gebeurt aan de verkeerde kant, zodat de dienster met haar arm over ons bord hangt om het glas aan de andere kant te kunnen vullen.
Opdienen en afruimen: het lijkt eenvoudig, maar nu merken we dat niets vanzelfsprekend is. Zoals het schoonvegen van een tafel. De kruimels en restjes van de tafel van onze buren belanden op de grond, naast de tafel en op de bank waar straks nieuwe mensen zitten. Ik moet even denken aan de gewoonte in traditionele Spaanse bars om tapasprikkers en papieren servetten gewoon op de grond te gooien. Gelukkig zien we dat het ook anders kan en de kruimelresten belanden dus niet altijd op de grond. Leergeld dat nog moet betaald worden?
Conclusie
Omdat het nu echt druk begint te worden en we meer dan voldaan zijn, besluiten we deze keer geen dessert te nemen. Echt! We wandelen nog even rond de bar om de sfeer op te snuiven. De DJ maakt met plezier een kiekje. En wij genieten van de levendige vibes.
Yalo hebben we leren kennen als een trendy plek voor een babbel bij een drankje en een tafel vol gedeelde hapjes. Een plek ’to connect to the good life’, wel ja. Met nog een reeks imperfecties. Maar al doende leer je. Benieuwd naar het vervolg. In het interieur voelden we ons alvast thuis. En daarna wachtte ons een feeëriek verlichte stad. Off we went. To connect to Ghent ;)!
Meer info over foodsharing in het gloednieuwe Yalo op de website van het hotel.
Ook leuk om te lezen:
Mooi! Ik kende dit nog niet. Wat een ontdekking 💡
Was voor mij ook nieuw. 😃
Hoe is het in jullie nieuwe woonst trouwens?
we hebben het geweldig naar onze zin! Dank je!
Ha, super! Genieten maar!
mmm, we zullen ze nog even inlooptijd geven voor we daar ook eens op bezoek gaan denk ik 😉
Ja, ze moeten nog wat proefdraaien denk ik
Zo leuk om te lezen over een adresje uit mijn stad! Ik ben overigens totaal niet op de hoogte van de hippe plekjes, dus bedankt om me er eentje te tonen 🙂
O fijn! Sociale media kunnen toch verbinden ook, hè. En leuke stad is Gent!
Ik hoorde dat Yalo in de zomer ook een rooftopbar had, dat lijkt me helemaal de max. Hopelijk volgend jaar opnieuw!