Logeren in een charmant stationnetje

Een felgroene vallei tussen Namen en Luik. Een kabbelend riviertje en een verlaten spoorlijn.  Daarnaast, bijna overwoekerd door vlier, berken  en  klimrozen:  Gare de Barse, onze overnachtingsplek voor dit weekend. Want we logeren in een charmant voormalig stationnetje in de Condroz. Slechts een uur rijden van Leuven en toch belanden we in een andere wereld.  Een wereld van voormalige industriële expansie en rijkdom. Met in  elk dorp minstens één grote vierkantshoeve én een kasteel.

Naar Gare de Barse

Als we  de koeltorens van Tihange en de buurt van Hoei/Huy verlaten hebben, slingeren we langs secundaire wegen zuidelijk door ‘dardennen’. Op en neer, van links naar rechts. Ideaal voor iemand met wagenziekte :), maar gelukkig zit ik vooraan naast de chauffeur. Kleine dorpjes met ommuurde vierkantshoeven en uitgestrekte velden waar geel koolzaad de zon weerspiegelt, wisselen elkaar af. Het jonge meigroen van de  vallei van de Houyoux schittert daarna zo fel dat het bijna pijn doet aan de ogen.  Uiteindelijk belanden we bij de plaats waar de vallei van Ereffe de rivier de Houyoux kruist. We steken een bruggetje over en  onmiddellijk ook de route RAVel 126 en weten dat we er nu bijna moeten zijn. We scannen het kluitje huizen dat er tegen de helling ligt… en inderdaad, links van ons schurkt het voormalige station, de Gare de Barse, zich tegen de ex-spoorlijn aan.

Charmant stationnetje

Mijn hart maakt een sprongetje bij de eerste aanblik van onze logeerplek voor het weekend. Het station ziet er beslist wat vervallen uit : de verf bladdert af, groen tiert welig voor, naast en achter het gebouw, maar dat wordt ruim gecompenseerd door de tonnen charme die het uitstraalt.  Het station dateert van 1865… geen wonder dat je ziet dat het een doorleefd gebouw is. De huidige eigenaar koos bewust voor een milde verbouwing zodat zo veel mogelijk van de eigenheid van het gebouw behouden blijft.

De boogramen, het verspringende siermetselwerk,  de sierlijke houten dakranden, de smeedijzeren steunen van het glazen perronafdak, de naamplaat van het station: het is er allemaal nog. De tand des tijds heeft wel het een en ander aangevreten, en op termijn moet het dak vervangen worden, maar de vroegere woonst van de stationschef is absoluut een unieke plek om te verblijven.

Het interieur

Al snel arriveert de eigenaar met de sleutel en dan ontdekken we ook het interieur.  De koude die tussen de dikke muren hangt, overvalt me een beetje als we binnengaan. Vlug schuiven we alle gordijnen open zodat de zon haar werk kan doen. Met nog wat extra power van de centrale verwarming erbij warmt het pand op. In de zomer moet het hier wel heerlijk koel zijn.

Het rijk van de stationschef

We betreden het station via een gangetje naar het (kleine) kantoor van de stationschef. Een kale schouw verraadt waar vroeger een kachel stond, verder is de ruimte leeg zodat al onze aandacht naar het kleurenspel van de  vierkante vloertegels gaat. Daarna komen we in het pièce de resistance: de vroegere lokettenzaal. Het zonlicht straalt warm op de doorleefde houten kasten en de twee bewaarde loketten. De hele ruimte is sober ingericht met enkele eenvoudige meubelstukken, wat goedgekozen lampen en een tapijt. Ons salon!

Tegen de muur hangt een reproductie van … Paul Delvaux, hoe kan het ook anders. Zijn voorliefde voor oude stations kent iedereen. De toon is gezet. Choo-choo!

Koken bij de loketten

Het publieke deel van de lokettenzaal is nu omgeturnd tot een keuken. Opnieuw met veel respect voor de oorspronkelijke functie van de ruimte. Bergruimte zit slim verstopt achter een strakke kastenwand en in een zitbank langs de muur. In het midden van de zaal is er een sober wit kookeiland. De dampkap zit discreet verborgen: ze verzinkt in het werkblad als je op een knopje duwt. Een leuk snufje dat hier ook erg functioneel is : zo blijft de ruimte visueel open. Bij de dubbele deuren naar het perron staat een eveneens witte eettafel uitnodigend te wachten. Super!

Kamers voor ochtendmensen

Via de verweerde houten trap klauteren we naar de verdieping waar zich twee grote kamers bevinden. Ook hier is alles vrij minimalistisch ingericht, met een wastafel op de kamer en aansluitend een douche met toilet.  De warme houten vloer en ramen maken het gezellig. De ramen hebben nog enkel glas.  Ook hier draaien we de verwarming even open om de kilte van het leegstaande huis te breken.  En ik glimlach als ik  het deur- en raambeslag in mijn hand voel. Ze herinneren me aan zomerse logeerpartijtjes in het huis van mijn grootmoeder.

De kamers zijn dus eenvoudig en spaarzaam ingericht, maar je hebt er alles wat nodig is voor een goede nachtrust. Alleen: stop dat slaapmasker maar in je koffer, want de eerste zonnestralen boren zich genadeloos door de luchtige witte gordijnen heen. Als je niet met de kippen op stok gaat, doet het toch wel een beetje pijn om bij het eerste ochtendgloren wakker te schieten.

Buiten

Picknicken op het perron

Al snel staan we terug beneden want ik sta te trappelen om de dubbele deuren naar het vroegere perron open te gooien. Daar bevindt zich nog een andere blikvanger van dit charmante station:  de glazen luifel, met prachtige smeedijzeren structuur. Denk hier nog wat klimrozen bij en je krijgt een super-idyllisch plaatje. Net als het houtwerk van de deuren kreeg de staalstructuur een zachte appelblauwzeegroene laklaag en dat, gecombineerd met het frisse groen en de stralende zon, verleent deze plek een soort magische en nostalgische aantrekkingskracht.

Niet alleen voor de huurders van de vakantiewoning trouwens… Want het ex-perron grenst vanzelfsprekend aan de vroegere spoorwegbedding, die nu een fiets – en wandelpad geworden is. Regelmatig passeren er dus plaatselijke bewoners en toeristen met een vriendelijke ‘bonjour’. Moeders met kindjes op de step, wielertoeristen uit Vlaanderen, skaters, … we zagen ze allemaal. De ene was al discreter dan de andere. Als je de deuren naar het perron laat openstaan, heb je gegarandeerd nieuwsgierig bezoek in de lokettenzaal…

Ontbijten op het terras

Aan de zijkant van het station zijn er nog wat bijgebouwen en een verwilderde tuin. Het gras aansluitend bij het station is kort gemaaid en er is een leuk terras met parasol waar we elke ochtend in de zon ontbijten. Ondertussen doen de kwikstaarten zich te goed aan vette wormen in het gazon dat enkele weken tevoren even doorploegd is door everzwijnen.

Industrieel verleden

Het stationnetje van het gehucht (Vierzet-)Barse ligt ten zuiden van  Marchin en te midden van  de vele steengroeven van de streek. Het dateert uit 1865.  De eerste treinen reden in 1872 op de nieuwe spoorlijn 126 van Hoei naar Modave. Die werd later verlengd tot Ciney. Tijdens de tweede helft van de 19de eeuw bloeide de industriële nijverheid in de streek en werden grijze natuursteen, blonde gobertange en zelfs travertin-marmer hier ontgonnen en per trein naar Hoei, en verder naar Namen of Landen en noordelijker vervoerd. Er was een enkel spoor voor zowel personen- als goederenvervoer. Daarnaast werd ook een bedding voorzien voor een dubbelspoor (dat nooit gerealiseerd werd).

Einde van een tijdperk

Nadat de steengroeves onrendabel werden,  verloor ook de spoorlijn haar economisch nut, eerst stopte het personenvervoer (1963) en daarna werd ook het goederenverkeer geschrapt (eind 20ste eeuw). Tussen Marchin en Ciney kwam er rond 2010 een fiets- en wandelpad (RAVel-netwerk). Tussen Hoei (Statte) en Marchin is de spoorlijn nog altijd in gebruik voor het metaalbedrijf van Arcelor Mittal dat je langs de kant van de weg ziet in Marchin (met zelfs twee kerktorens tussen de fabrieksgebouwen).

Een kunstenaar betrok ondertussen het station van Barse dat leegstond. In 2013 kocht de huidige eigenaar het. Hij verbouwde het tot vakantiewoning waarbij hij zo veel mogelijk van het oude gebouw intact liet.  De idyllische ligging naast de Houyoux met zijn kleine watervalletjes en  het RAVeL fiets- en wandelpad is daarbij natuurlijk een grote troef.

In de buurt

… is het dus heerlijk wandelen – bij het Syndicat du Tourisme in Modave (3km verderop) vind je massa’s wandelkaarten en -routes,  ze zijn ook vaak goed bewegwijzerd.  Naast deze aangeduide routes (met pittige hellingen) is er ook de roodwitte GR, die voor letterlijk adembenemende uitzichten zorgt telkens je één van de hellingen bedwongen hebt. Veel minder moeite kost het om de route RAVel te volgen, verscholen tussen het groen in het dal.  Onderweg  ontdek je hier en daar een oude vierkantshoeve, pittoreske bruggetjes, resten van industriële gebouwen en ingestorte gangen van oude steengroeves.

Een absolute aanrader is ook een bezoek aan het kasteel van Modave dat kan prat gaan op een rijkelijk en goedbewaard interieur en een prachtig park. In de omgeving genoten we daar ook van een heleboel fijne wandelroutes. Zalig.

Conclusie: Logeren in een charmant stationnetje als Gare de Barse was weer een leuke ervaring in eigen land dankzij de staycation-verplichting…  “Adventure is just outside your window”

Praktische info: op de site van Gare de Barse.

Ook leuk om te lezen:

• De schitterende rijkdom van het kasteel van Modave
• Trendy logeren in een oude sigarenfabriek
• Artistiek logeren in Luik (Villa Thibault)
• Prinsheerlijk logeren in Château de la Poste in Ronchinne
• Een heerlijke herfstwandeling bij Furfooz (Dinant)
• De 5 meest charmante plekjes van Luik
• De scheepslift van Strépy-Thieu bewonderen