Hoe zit het nu eigenlijk met de cocktails in hotel Bloom in Brussel? Terechte vraag, dat is een decemberverhaal dat je nog van me te goed had. Het duurde even voor we een geschikt moment vonden om de voucher van Falderie om te ruilen en de SmoodSbar uit te proberen. Maar half december was het zover. En we besloten om tegelijkertijd ook de ‘sharing is caring’-eetformule proefondervindelijk te testen in het SmoodSrestaurant.
Dus op een decemberse zaterdagavond stapten we gezwind van Brussel-Centraal naar de Koningsstraat. Naar de bovenstad dus. Zonder kaart of Google maps. Gewoon op gevoel. En op huisnummer. Langs enkele ijkpunten. Zoals de Sint-Goedele/Sint-Michielskathedraal.
Of de winkel van bloemkunstenaar Daniël Ost. Donker en verlaten, rolluik neer. Jammer, want ik had me anders met plezier vergaapt aan zijn prachtige bloemencomposities.
Toen we de huisnummers in de gaten kregen, snapten we dat we even goed in Brussel-Noord hadden kunnen afstappen. Want het hotel lag in Sint-Joost-ten-Node. Maar geen nood, een stevige wandeling scherpt de honger aan :).
En onderweg genoten we van de gezellige kerstverlichting. Zoals bij de Botanique .
En toen …waren we er!
Het hippe busje voor de ramen van de ontbijtruimte en de ontvangsthal van Hotel Bloom zagen er al leuk uit.
En dat was zeker ook het geval met de SmoodSbar zelf.
We ontdekten knusse hoekjes in warme kleuren (de ‘sfeereilanden’) en een stijlvolle zwarte blingbling bar. Dat maakte veel goed. Zelfs het feit dat we niet verwelkomd werden.
Fluks nestelden we ons in een zeteltje en bogen ons over de cocktailkaart. Die beperkte zich eerder tot basic cocktails. Maar geen probleem, het zouden twee lekkere margarita’s worden.
Toen we na een halfuur nog steeds straal genegeerd werden, bestelde ik de drankjes aan de bar. In het Engels. Want de barman begreep geen Nederlands. Hij zette de glazen klaar.
Plots maakte een andere dame aan de bar een opmerking over de margarita’s die zij en haar gezelschap besteld hadden. Volgens haar zat er weinig of geen tequila in de cocktails. En dat terwijl ze toch vrij prijzig waren (12euro/st.). Dus vroeg zij om wat tequila toe te voegen. Of om een nieuwe cocktail te krijgen met de juiste verhoudingen. Waarop de barkeeper zei dat er geen tequila meer was.
Verstomming bij mij en de dame. Want had ik niet net twee margarita’s besteld? En was hij die niet aan het shaken? Toen de dame hem daarop attent maakte, suggereerde hij dat er misschien toch nog een flesje tequila achteraan in de keuken was. Waarop hij verdween. En terugkwam met de boodschap dat er geen tequila meer was. Onze -nog lege- glazen verdwenen van de toog. (Bijna bood ik zelf aan om even verderop in een nachtwinkel tequila te gaan halen… )
Verbouwereerd dan maar een andere cocktail gekozen. In de hoop dat de juiste ingrediënten aanwezig waren. En toegevoegd zouden worden. Of dat de barman ze überhaupt vond. Want een andere gast moest zelf de fles van de Bombay Sapphire aanwijzen. Op risico van een ander ingrediënt in zijn cocktail te krijgen.
Beetje vreemde situatie. Maar uiteindelijk kregen we dan toch een drankje. Met heel veel ijs.
Ik was eerlijk gezegd al blij dat ik hiervoor niet hoefde te betalen.
Maar niet getreurd, we bogen ons snel over de kaart met het chill-choose-share eetconcept. Klonk hip. We verhuisden naar de restaurantruimte en keken om ons heen. Vormgeving, lettertype, formule, inrichting: het klopte allemaal.
Alleen …het eten en hoe het werd opgediend …niet echt. De man die ons bediende was vriendelijk (deed zelfs moeite om Nederlands te spreken), maar of het personeel echt op de hoogte was van het sharing concept?
Het enige wat hierop wees, was het bestek dat in een potje op tafel stond. En het feit dat alles op een vleesplankje werd opgediend, in plaats van op een traditioneel bord (?) Schaaltjes en potjes werden echter niet op tafel gezet. Het was niet de bedoeling om te delen. Want we kregen allebei een eigen schaaltje met dezelfde sla. Niks gezamenlijke bordjes, schoteltjes, hapjes midden op tafel. Het bleef bij ‘chill’ and ‘choose’.
Het eten was wel lekker en ook snel klaar. Dat moet gezegd. En de open keuken was leuk, maar echt vernieuwend is dit niet meer.
Besluit: de SmoodSbar van hotel Bloom heeft een erg mooi en verzorgd interieur en een leuk concept, maar in de praktijk lijkt het een beetje een lege doos. En de barman die wij ontmoetten kan absoluut groeien in klantvriendelijkheid. En basic cocktailvakmanschap. Dat kon zelfs een kind vaststellen. Voor een goeie, originele, met vakmanschap en liefde gemaakte cocktail hoef je niet naar hotel Bloom te gaan. SmoodS is gewoon een gezellige lounge voor hotelgasten. En met wat geluk kan je er ook iets aan de bar drinken. Als de barkeeper de juiste flessen vindt.
Of was het één van de gasten die voor een avondje achter de toog stond?
Ik was in elk geval weer een ervaring én een verhaal rijker na deze avond. En dat op zich maakte het al de moeite waard! 🙂
Ook leuk in Brussel:
Wat jammer dat het zo is gelopen! Bij ons ging het allemaal zo vlot en professioneel!
Ik hoop dat je wel gewoon een heel leuke avond hebt gehad… 😉
Ja hoor, dat was het zeker! Altijd leuk om iets nieuws te verkennen! Was een fijne reden om nog eens naar Brussel te gaan. ?
Je hebt in ieder geval genoten van je rondje Brussel. Ik mag er ook graag komen… altijd gezellig…
Eerder om te overnachten, denk ik. Of we moeten net pech gehad hebben?
Dat kan ook altijd natuurlijk 🙂