De adembenemende wandelroute rond de Tre Cime di Lavaredo

Soms bewaar je het mooiste tot het laatste. Zoals het verhaal van één van de schitterendste wandeltochten die we ooit maakten. Wanneer we onze wandelschoenen vaststrikten? 6 maanden geleden, in  de zomer. Waar? In Zuid-Tirol, Italië.  Fait divers: ik maakte 410 foto’s – en 22 filmpjes  – in 6 uur tijd. Zegt genoeg, niet?  En zo heb je al meteen een tweede verklaring voor dit laattijdige verslag: voor de blog moest ik een dertigtal foto’s selecteren. Op een totaal van 410. Over ‘kill your darlings’ gesproken! Maar: mission accomplished. Het resultaat vind je hieronder. Het relaas van onze trektocht rond de Drei Zinnen of de Tre Cime di Lavaredo. Noot: voor notoire Dolomietenreizigers is deze adembenemende wandelroute rond de drie pieken van Lavaredo niet echt een verrassing. Maar voor ons, Dolomieten-bleutjes, was het een onvergetelijke kennismaking.

Tre Cime di Lavaredo of Drei Zinnen?

Even opwarmen: hoe zit dat met die naam? Heel eenvoudig: doordat Zuid-Tirol pas sinds 1918 bij Italië hoort- tevoren was het een deel van  Oostenrijk- spreekt zo’n 70% van de bevolking in deze streek nog altijd Duits. Gevolg: alle steden, dorpen, bergen, meren, … hebben een Duitse én een Italiaanse naam (en in de streek rond Ortisei ook nog een Ladinische – daar schreef ik vroeger al over. Tre Cime di Lavaredo is dus de Italiaanse en Drei Zinnen de Duitse naam voor deze iconische groep van 3 bergtoppen. Het beeld van de groep bijna-drieduizenders is ondertussen nagenoeg het symbool voor de Dolomieten geworden. Voor de nerds: de Cima piccola telt 2.857 meter, de Cima Grande 2.999 meter en de Cima Ovest piekt 2.973 meter de lucht in.

Waar ?

Je las het al, de Tre Cime-formatie ligt te pronken in Italië, in een grensgebied avant la lettre. Want het berggebied vormt de grens tussen de Italiaanse regio’s Trentino-Alto Adige en de Veneto, tussen de provincies Bolzano en Belluno en tussen de stadjes Dobiacco en Auronzo di Cadore. En het markeert dus ook nog de taalgrens tussen het overwegend Duitstalige Zuid-Tirol en het Italiaanssprekende Belluno.

En route

Zoals wel meer wandelaars en klimmers van overal ter wereld besluiten we ons tijdens ons verblijf in Welsberg-Taisten te wagen aan de wandeling rond de beroemdste drie toppen van de Dolomieten. De route is vrij goed aangeduid, vraagt geen speciale voorbereiding en ze biedt spectaculaire uitzichten op de imposante piekengroep. Allemaal redenen om stante pede aan deze trektocht in een van de mooiste natuurparken van Europa te beginnen. Wij kiezen de lusvormige route via wandelpaden 101 en 105 rondom de drie bergtoppen en staan te popelen om zo’n 11 kilometer in lengte en 500 hoogtemeters te verhapstukken .

Naar het vertrekpunt: Rifugio Auronzo

We waren gewaarschuwd: je vertrekt best zo vroeg mogelijk, want in het zomerseizoen is de wandeling erg populair.  De laatste 6 kilometer van Misurina tot bij het vertrekpunt op 2320 meter is de weg een tolweg. Je betaalt € 30,- voor doorgang met een auto, parking boven bij de berghut inbegrepen. Niet goedkoop, maar helemaal de moeite waard. Bijkomende uitdaging: het parkeerterrein bij de start is ruim, maar niet oneindig – je zit namelijk op een bergflank. Met andere woorden: een keer het parkeerterrein volzet is, kan er niemand meer bij. Tenzij er iemand vertrekt.

In de rij voor het startpunt

Wij zijn rond de middag in Misurina en de eerste shift wandelaars heeft zijn tocht er al op zitten, zij keren dalwaarts. Toch is het even aanschuiven bij de slagboom van de tolweg. Gelukkig druppelen de sportieve terugkeerders snel binnen – of beter: buiten.

En zo bestijgen we via de haarspeldbochtige en vrij steile SP49 de berghelling richting Rifugio Auronzo, de berghut die het startpunt is voor de tocht. En waar je je auto of camper kwijt kan. De klim naar de 2000 meter kan ook te voet (gratis), maar de vraag is: heb je na die steile wandeling nog zin en fut om daarna ook nog de rondwandeling  van 11 kilometer te doen? Wij hebben het wijselijk niet uitgetest.

En maar goed ook, want later bleek dat we  4 1/2 uur over de tocht zouden doen (+1uur pauze).

Rifugio Auronzo (2320 m)

Aankomen op het parkeerterrein bij de berghut is al een traktatie op zich. Auto’s even wegdenken en … genieten van het fantastische panorama dat zich voor je uitstrekt!

Ik huppel al helemaal in mijn nopjes naar het startpunt, de berghut Rifugio Auronzo. Wij nemen wandelpad 101, rechts van de hut, om tegen de klok in rond de Tre Cime te wandelen.  De dolomiet-hoe kan het ook anders-weg is heel breed, vlak en er zijn echt ontzettend veel wandelaars. Op sommige momenten lijkt het wel of we in een of andere mars zitten! Gelukkig is het uitzicht  op de achterkant van de Tre Cime di Lavaredo, op de vallei aan de andere kant en het berggebied Cadini di Misurina  gewoonweg subliem!

Eerste halte: Rifugio Lavaredo (2344m)

Na een klein half uurtje spotten we al ons eerste doel: berghut Lavaredo . Drievierde van onze wandelgenoten lijkt het hier al voor bekeken te houden en vleit zich neer op het terras voor een drankje.  Daarna maken ze rechtsomkeer om de comfortabele wandeling van 1 km naar het startpunt aan te vatten.  Anderen dalen af voor een extra-tochtje naar het geweldige uitkijkpunt Punto panoramico vista Cadini (30′ à 40′ heen).

Viewpoint Forcella Lavaredo (2455 m)

Wij zijn echter supernieuwsgierig naar het vervolg van de tocht en stappen gewoon verder. Links van ons rijzen de 3 reusachtige pieken grijs en ruw naast ons op. Het is even klimmen naar het uitzichtpunt vlakbij de 3 toppen, maar het is perfect te doen. En de beloning volgt: we staan meteen oog in oog met de enorme Tre Cime di Lavaredo en een indrukwekkend panorama strekt zich rondom ons uit. Ondanks het zonnige weer is het hier ook best wel koud, we hebben niet voor niets jasjes in onze rugzak gestopt.

Langs de Monte Paterno

Ons pad op de flanken van de Monte Paterno slingert zich als een wit lint langs de grijze puinhellingen.  Onderweg spotten we tegen de bergwand rechts boven ons hoofd wat beweging: met de verrekijker herkennen we diehards die voor de via ferrata gekozen hebben en als miertjes via stalen kabels langs de bergwand klimmen – in de buurt zijn er heel wat van die avontuurlijke routes met tunnels die dateren uit de Eerste Wereldoorlog.  Wij volgen braafjes route 101 naar de volgende berghut, Rifugio Locatelli, waar we ongeveer een uur later aankomen. Onderweg fotografeer ik me te pletter.

Rifugio Locatelli (2.438 m)

Na een korte steile klim arriveren we bij de derde berghut, de waanzinnig gelegen Rifugio Locatelli  – we hebben 5 kilometer en 2 uur stappen achter de kiezen.

Wat een leven en drukte is het hier! De ruime terrassen zitten overvol -niet zo verwonderlijk als je het uitzicht op de Tre Cime hier ontdekt -, overal lopen jonge niet zo jonge hikers met rugzakken en binnen staat er een lange rij aan te schuiven om in de berghut nog een overnachtingsplekje te bemachtigen. Zonder reservering lijkt me dat een aartsmoeilijke opdracht.

Snel  bestellen we ons favoriete drankje en een reusachtig stuk chocoladetaart- kwestie van de tweede helft van de tocht goed door te komen. Om 15u sluit de keuken immers en  ook goed om weten: je kan hier enkel cash betalen (geen internet en weinig mobiel bereik).

Aan de achterkant van de berghut ontdekken we de ‘Laghi di Piani’ twee lieflijke,  in de zon schitterende meertjes.  A-dem-be-ne-mend mooi!

Berg en dal

Na nog een laatste blik op het geweldige Tre Cime-panorama beginnen we aan de pittige afdaling naar beneden, naar de vallei, voor de tweede helft van onze tocht. We zijn onder de indruk: dit is een wereld van een andere schaal, met andere verhoudingen.

Het valt op dat er na elke berghut minder wandelaars de trekking verderzetten. Nochtans: dit tweede stuk is ook absoluut een aanrader, met weer heel andere natuur om ons heen.  Fysiek is dit deel wel veel zwaarder (steile hellingen).

Maar hoe groen is alles hier, vergeleken met de puin- en rotshellingen die we tijdens het eerste deel van onze tocht zagen.  De combinatie van de steile afdaling en rotsachtige ondergrond met losse stenen is wel een stevige uitdaging voor knieën en beenspieren.

Alarm op de bergweide

Onderweg is er tijd om bergflora en -fauna te ontdekken – de alpenbloemen zijn een ideaal excuus om even halt te houden en op adem te komen. Maar ook de vergezichten zijn magnifiek. Een droom voor iedere natuurliefhebber.

Plots horen we de roep van een roofvogel – denken we. Medewandelaars met een hond wijzen verwoed naar de grasgroene alpenweide. En dan ontdekken we hem ook: de marmot die rechtopstaand alarmkreten slaakt voor zijn soortgenoten. En ik die dacht dat een marmot iets genre cavia was – deze flinkerd is wel 60 cm groot!

Tijdens onze tocht horen we even later opnieuw een marmot haar schrille alarmkreet afsteken. Deze keer duwt ze snel twee kleintjes het hol in alvorens zelf te verdwijnen. Ons geluk kan niet op!

Traag is mooi

Dat een kilometer in de bergen een ander verhaal is dan een kilometer in -zeg maar- Heverleebos,  hebben we ondertussen aan den lijve ondervonden. Op de wegwijzer bij het begin van wandelroute 105 stond aangegeven dat we 50 minuten zouden doen over de tocht naar berghut Langalm, de volgende halte. In de praktijk doen we er anderhalf uur over. Al zaten de fotomomenten daar ook wel voor iets tussen -zeggen we tegen onszelf.

Malga Langalm (2296 m.)

Deze boerderij/berghut is alleen in de zomer open, het grootste deel van het jaar is ze compleet afgesloten van de buitenwereld door de sneeuw. Alles wat er verkocht wordt, wordt te voet naar hier gebracht, alleen echt zware spullen komen per helikopter. Het mineraalwater dat je hier drinkt, is afkomstig van het beekje dat we oversteken. Puur natuur dus! Net zoals in Locatelli is er geen internet en slechts beperkt mobiel bereik.

Vlakbij de berghut zijn ook enkele kleine meren- ze staan garant voor (opnieuw!) de meest prachtige uitzichten.

Onherbergzaam

Het is ondertussen al laat in de namiddag, en we hebben er geen idee van hoe lang we nog zullen doen over het laatste stuk van onze route, dus we wagen ons niet aan een rustpauze.  Een groepje wandelaars  bij de beek ondersteunt een vrouw die zich onwel voelt. Twintig minuten later zien we een helikopter door de lucht klieven. Het doet ons beseffen dat je in deze onherbergzame streek liefst geen ongeluk of onverwachte ziekte krijgt. Geen idee hoe lang de vrouw heeft moeten wachten.  Logisch dat mensen hier altijd in groepjes van minstens twee hiken.

De laatste loodjes

Vanaf Malga Langalm stappen we terug naar Rifugio Aurenzo, waar we onze tocht begonnen zijn. Zo is de cirkel rond. De weg is makkelijk,  maar het pad is soms wel erg smal. Aan de rechterkant wisselen steile puinhellingen en frisgroene glooiende weides vol bergbloemen zich af. Het uitzicht op de Tre Cime is vanaf hier minder spectaculair maar je hebt wel een grandioos uitzicht over de omgeving.

Toch maar weer plaatjes schieten.

De weg draait steeds weer naar links om de bergflank maar uiteindelijk verschijnen de Rifugio Auronzo en het bijhorende parkeerterrein – dat ondertussen bijna leeg is-  om de bocht. We zijn bij het eindpunt van onze tocht, de cirkel is rond. In totaal waren we 5.5 uur onderweg, waarvan 1 uur rust in Refugio Locatelli.  Een onvergetelijke ervaring was het – geen wonder dat deze adembenemende wandeling zo populair is.  September zou de beste maand zijn om ze te doen: het weer is nog ok en de drukte is dan wat afgenomen.  Een beetje jaloers kijken we nog naar de enkele campers die optimaal gebruik maken van hun 24-uurs tolticket en de nacht hier doorbrengen om morgenochtend de zonsopkomst mee te maken in deze indrukwekkende omgeving.

Maar onze voeten juichen als ze bevrijd van wollen sokken en wandelschoenen in luchtige sandalen de auto in glijden en terug naar de gewone mensenwereld afdalen. Weer een prachtige ervaring rijker!

Praktisch

De Tre Cime di Lavaredo-wandeling kan je in principe van begin mei tot eind oktober doen. De tolweg naar Rifugio Auronzo is niet het hele jaar open. Dit is afhankelijk van de weersomstandigheden (hoeveelheid sneeuw) op de berg. Soms is hij pas in juni toegankelijk.  Voor de actuele situatie check je  de website van de gemeente Auronzo

Het tolhuis gaat om 7u open en de meeste mensen arriveren tussen 9 en 10u.

Je betaalt € 30,- voor een auto, € 20,- voor een motor en € 45,- voor een camper om voorbij de slagboom te geraken (prijzen 2023). Met de bus kost een enkele reis €10 pp (enkele malen per dag). Te voet of met de fiets heb je gratis toegang .

Neem zeker mee:

• cash
• tredvaste schoenen
• pet
• zonnecrème
• water, eten
• jasje, trui

En dan genieten maar!

Ook leuk om te lezen: 

• Lago di Braies: paradijs ondanks de toeristenstroom?
• 5x Lago di Carezza (Dolomieten)
• Naar de betoverende top van de Seceda (Dolomieten)
• Peer Gynt achterna in Rondane (Noorwegen)
• Ijsland voor beginners
• Onze afdaling naar Lagoa do Fogo (Azoren)