Uit-tip: Kunst in de koeltoren van Vilvoorde

Kunst beleven in een oude koeltoren? Dat leek ons wel wat. Dus we trokken naar Vilvoorde. Daar is Horst Expo neergestreken. In een verborgen hoek, de Asiat-site. Een wat achteraf gelegen terrein. Voluit : het “Arsenaal der Instrumenten en Apparatuur voor Telecommunicatie”. Vroeger militair domein dus. Daarna opvangplek voor vluchtelingen. En daarna bedrijventerrein.

Een hoop leegstaande gebouwen. Vlak naast de  -niet altijd even geurloze – Zenne. En twee reusachtige koeltorens van een afgedankte elektriciteitscentrale. In één ervan is er nu een muzikale kunstinstallatie. Wij verkenden het terrein. En bezochten kunst in de koeltoren van Vilvoorde.

Op zoek naar de koeltorens – de locatie

Van de Asiat-site hadden we nog nooit gehoord. Dus even de locatie gecheckt op de FB-pagina van Horst Exhibition. En dan naar de Kerkhofstraat in Vilvoorde. Nieuwsgierig spiedde ik rond naar het silhouet van de koeltorens. Daar moesten we zijn! We parkeerden in een doodlopende straat bij het oude militair domein.

Achteraf bleek dat we – gefocust op de koeltorens als we waren – glansrijk voorbij de ‘officiële’ ingang waren gereden. Als je zelf zou gaan: op de foto hieronder zie je waar je best begint. Zodat je ook het infoboekje met het kunstenparcours meehebt. 🙂

Want er is niet alleen in één van de koeltorens een installatie opgesteld. Ook elders op het terrein vind je kunst. Er is een route uitgezet met werk van een tiental kunstenaars en architecten met verschillende achtergronden.

Wij stapten echter uit de auto, zagen een halfovergroeid pad tussen grote magazijnen en verlaten rijbanen en stapten richting koeltorens. Om vast te stellen dat die aan de overkant van de Zenne lagen! Zwemmen zagen we niet direct zitten. Maar fietsers langs het jaagpad wezen ons de weg naar de brug, enkele honderden meters verderop.

Zo geraakten we aan de overkant. Bij de elektriciteitscentrale. Ze is al vijf jaar gesloten. Maar vorige winter werd ze verschillende keren weer opgestart, toen de vraag naar stroom te groot werd. Op dit moment wordt er op dezelfde locatie een nieuwe centrale gepland. Reden te meer om nog snel van de gelegenheid gebruik te maken om een kijkje te nemen in de koeltoren.

Industriële iconen

De koeltorens zelf zijn een indrukwekkend staaltje industriële archeologie. We voelden ons zo klein naast die twee reuzen! En ook al is de infrastructuur half vergaan, bedekt met mos, verroest, en bladdert de verf af, toch straalt de plek een grote aantrekkingskracht uit. We haastten ons dus naar de stalen trap en vatten de klim aan.

Gezangen en beurscijfers

Mysterieuze klanken lokten ons verder omhoog en naar binnen. In de reusachtige ruimte van de afgedankte koeltoren. Het leek wel alsof we in een kerk waren. Die galm!

We ontdekten een loopbrug over de oude industriële resten. Tegen de wanden niets dan enkele luidsprekers. En opvallend : een lint van LED-schermen. Met een livestream van beurscijfers. Bevreemdend.

Wat een tegenstelling tussen de etherische, bezwerende klaagzang van menselijke stemmen en de rationele cijfertjes geprojecteerd op de muur. Drie keer raden wat het meest onze aandacht ving. Even luisteren?

De Nigeriaan Emeka Ogboh betoverde ons met zijn installatie ‘The Way Earthly Things are Going'(2017). De titel komt uit het lied “So much trouble in the world” van Bob Marley. Indrukwekkend galmde de Griekse klaagzang ‘When I forget, I am Glad’ om ons heen. Ik keek naar boven. Naar het rondje hemel waarnaar de klanken leken op te stijgen. Een smeekgebed.

Achteraf las ik dat de politiek geladen installatie oorspronkelijk voor Documenta 14 in Athene is gemaakt. Ze was ook te zien in Tate Modern in Londen.