Ooit al meegemaakt dat je naar buiten gekeken wordt terwijl je nog maar amper een museum betreedt ? Ons overkwam het in Antwerpen. Toen we de kunstroute ‘Ecce Homo’ (2018) wilden volgen. De onthaalmedewerker van Museum Mayer van den Bergh vroeg ons – nog voor we een woord konden uitbrengen- of we de volgende dag konden terugkomen! Omdat het museum om 17u sloot en het al namiddag was. (Pop-up in mijn hoofd: vijftig kilometer voor niets gereden!) Geen woord over het feit dat er nog andere locaties waren. Waar je tot 18u of later terechtkon. (Gelukkig hadden we ons geïnformeerd.)  Na wat aandringen kregen we dan toch het kaartje met het parcours …(De wereld is aan de durvers ;).)

Ondanks deze uiterst koele ontvangst vonden we de meeste plekken van het parcours zeker de moeite waard. Een fijne kennismaking met jong/onbekend of oud/gevestigd hedendaags Belgisch talent. In alle disciplines. Daarom dit verslagje. Want de expo eindigt zondag.

Ecce Homo

Je ontdekt in deze expo het werk van 63 Belgische (nog) levende kunstenaars die allen creaties maakten rond het klassieke thema ‘Ecce Homo’ .  Een tweede doel van het project sluit hierbij aan: niet alleen kunst over de mens tonen, maar via kunst ook iets doen aan de situatie van mensen in nood. Je kan de kunstwerken namelijk kopen. Een deel van de opbrengst gaat naar Human Rights Watch. Zodat de expo over de mens ten goede komt aan …mensen (kinder- en vrouwenrechten projecten). Nog een reden om te gaan dus. Al dan niet met een goed gevulde portefeuille ;).

De kunstwerken zijn op 9 verschillende locaties te bezichtigen. Je kan het parcours gemakkelijk op een namiddag doen.

​Museum Mayer van den Bergh

Sla deze eerste locatie wat mij betreft gerust over.

Kwam het door de vijandige start? Door het donkere en naar ouderdom geurende historische pand? Door de beklemmende sfeer? De overdadig drukke combinatie van kunst, meubilair, interieur? Wij waren er in elk geval na 10 minuutjes buiten. Ook al heeft het museum een kostbare collectie. En is de inrichting van de oude patriciërswoning uniek. De confrontatie van modern met historisch werk ging voor ons verloren in de drukke opstelling.

halte 1: museum Mayer van den Bergh

Heir of Nothing van Ricardo Brey in de zaal van de Barokschilders

oude patriciërswoning vol kunst

de donkere bibliotheek met kostbare muurdecoratie en rijkelijk meubilair

het salon boven had nog iets van charme

Het Maagdenhuismuseum

Toen de volgende halte weer een oud historisch monument (16de-17de eeuw) bleek te zijn, zonk de moed ons al een beetje in de schoenen. Terwijl wij eigenlijk liefhebbers zijn. Gelukkig werden we vriendelijk en enthousiast onthaald. Het voormalig weeshuis bleek ook minder volgestouwd te zijn met historische werken, zodat alles beter tot zijn recht kwam.

We zagen een aantal mooie combinaties van moderne kunstwerken met historische klassiekers. Berlinde De Bruyckere koos voor een installatie van een versleten kinderbedje met een stapel dekentjes, onder een madonna met kind.  Het bedje is dubbelzinnig: enerzijds knus, warm en troostend, anderzijds ook verstikkend door de te grote stapel dekens. Vandaag zorgen dekens in conflictgebieden voor warmte en bescherming, maar ze dienen evengoed om kinderlijkjes toe te dekken.

Ook bij Mark Manders is niets wat het lijkt. Het schijnbaar plaasteren beeld is eigenlijk gemaakt in beschilderd brons. Een beschadigd beeld van de huidige mensheid? In een zaal vol portretten en een lijdende Christus.

Ontroerend zijn de monumentale zwartwit-foto’s van Marie-Jo Lafontaine. Kwetsbaar en frêle. Twee kinderen in een onbestemde ruimte: stralen ze schoonheid uit of dood? En in de foto’s weerspiegelt ‘De wassing en zalving van Christus’ van Jacob Jordaens, dat er tegenover hangt. Ik had nog nooit van Lafontaine gehoord, maar ik ga haar naam zeker onthouden!

In een zaaltje apart zien we dan nog Panamarenko’s ‘Brazil’: de eeuwenoude droom van de mens om zelf te kunnen vliegen.  Een combinatie van humor, fantasie, techniek en creativiteit.

Brazil (Panamarenko, 2004)

een van de laatste werken van Panamarenko , die nu teruggetrokken leeft in Oost-Vlaanderen

Sint-Joriskerk

Een verrassing was deze prachtige kerk! Met een interieur om ‘u’ tegen te zeggen! En wel zes knappe moderne kunstwerken.

In de kerk staan er twee kunstwerken van Jan Van Oost: een gruwelijke verwijzing naar de onthoofding  van Johannes de Doper in ‘Salomé’ op het oksaal. Is dit de mens? Beneden in de zijbeuk kijk je dan weer naar je eigen sterfelijkheid in de spiegelglasdoodkist. Of naar het lot van de kerk die erin weerspiegeld wordt?

Ook het werk ‘JC & JC’  van Johan Creten blijft me bij. Creten maakt normaal gezien sculpturen in keramiek of brons, maar hier krijg je een spiegel met een halve doornenkroon erop in smeedijzer. Je ziet jezelf letterlijk als de lijdende Christus (Ecce Homo).

Ackermans & van Haaren

In de lobby van dit modern kantoorgebouw ontdek je hoe Marie-Jo Lafontaine naar de mens kijkt. Monumentale portretten tonen eenheid in verscheidenheid.

Leopoldplaats 12

Dit schijnbaar alledaagse gebouw verbergt prachtige ruimtes binnenin! Over drie verdiepingen vind je er tal van kunstwerken van de kunstroute. Ik toon er een paar.

Wim Delvoye: reiskoffer met traditionele Perzische gravures gemaakt door vaklui uit Isfahan – moderne vluchtelingen uit het Oosten

Zou ik ?

Peter De Meyer ‘The Curve’ (2017): elke broeksriem heeft één gaatje – waar wordt hij het nauwst aangehaald?

Michel François ‘Golden Border

Kopvoeter in de kamer ‘Moi’ van Thierry De Cordier

Zelfrelativering van Thierry De Cordier

Ziekenhuis Sint-Elisabeth

We springen ook binnen in het ziekenhuis. Er zijn werken aan de gang maar in de binnentuin vinden we de sculptuur ‘First Dream’ van Johan Tahon. Vreemde, vervormde figuren in een soort droomtoestand. Opnieuw een werk over menselijke kwetsbaarheid, maar ook over zorg. Minder toegankelijk. Tahon is een nieuwe naam voor mij. Verrassend weetje: frontman Till Lindemann van metalband Rammstein voelde een nauwe verwantschap met Tahons werken en schreef 5 gedichten voor een expo in het Bonnefantenmuseum.

Plantentuin Den Botaniek

We sluiten af in de kleine kruidtuin van de stad Antwerpen met foto’s van Filip – what’s in a name – Dujardin. De bewerkte foto’s passen perfect bij de locatie! Via een combinatie van architecturale en natuurlijke elementen schetst hij een symbolisch beeld van de moderne mens.

De woonblokken Fierens en het Instituut voor Tropische Geneeskunde laten we letterlijk links liggen. Niet omdat ze niet de moeite zijn. Maar we willen nog een potverdommeke halen bij de beste bakker van ’t Stad.  Om de inwendige mens te versterken na al die kunst. Ziehier de mens! 🙂

de beste meergranenrozijnenbroodjes van ’t Stad

potverdommekesparadijs

Ook leuk om te lezen:

• Op stap in Antwerpen: stijl en ambacht in het atelier van Klaar Devillé
• Straatkunst spotten in Antwerpen-Luchtbal
• Dries Van Noten Inspirations in MoMu Antwerpen
• Een blitzbezoek aan De Invasie in Antwerpen (2016)
• Coffeelabs, verborgen troostvoedselplek (Antwerpen)