Een van de meest overweldigende ervaringen tijdens onze Noorwegenreis was de panoramische route Fv63 die we volgden naar de Westfjorden. Hoe nieuwsgierig waren we naar de spectaculaire kronkelingen van de ’trollenladder’ (Trollstigen) en de ‘adelaarsweg’ (Ørnevegen) tussen Andalsnes en de iconische Geirangerfjord! En we werden niet teleurgesteld: duizelingwekkende bochten, adembenemende uitzichten over bergkammen, watervallen, valleien en fjorden waren er in overvloed…en eerlijk: af en toe zorgde dat ook voor wat klamme handjes! Een koelbloedige en ervaren chauffeur, een betrouwbare wagen, een dosis geduld, lef en voorzichtigheid… ze kwamen goed van pas tijdens deze rit. En voor mijn aan reisziekte lijdende soortgenoten: een doosje wagenziektepillen is natuurlijk onontbeerlijk. Rij je mee?
Trollveggen (de Trollenmuur)
Wij kwamen van Oost-Noorwegen, van Dombas, en bolden gezapig richting Andalsnes. Het idyllische landschap werd ruwer en grilliger naarmate we vorderden. Hogere, steilere en puntigere bergsilhouetten. Watervallen die als witte linten naar beneden buitelden langs donkergrijze rotsen. Een warm zonnetje weerkaatste op de witte sneeuwvlekken die hier en daar nog achtergebleven waren. Een dal dat smaller werd. En wij: en route, naast de rivier in dat dal.
Nadat we een reusachtige waterval kruisten, zagen we opvallend steile en ruige rotsen voor ons oprijzen. Messcherpe bergkammen. Natuurpracht die imponeert. En ons niet alleen.
We stoppen bij een van de zeldzame rustplaatsen – met winkeltje, en picknickplekken. En ontdekken dat we bij het bezoekerscentrum van een bezienswaardigheid, de Trollveggen, aanbeland zijn. Deze rotsformatie blijkt wereldberoemd te zijn bij klimmers (wij zijn leken) omdat dit de hoogste verticale rotswand in Europa is (1100 meter). Een geweldige klimuitdaging. Maar wij blijven met de voetjes stevig op de grond. Base jumping is hier ondertussen ook verboden omdat reddingsacties te gevaarlijk zijn.
Aan de voet van de ‘muur’ kronkelt de Raumarivier. We picknicken, bewonderen de imposante rotswand maar laten de korte wandellus naar de Eiafossenwaterval voor wat ze is. Wij hebben nog een hele rit voor de boeg, dus het blijft bij een korte pauze en genieten van het verbluffende uitzicht.
Trollstigen
Bij Soggebrua draait de weg zuidwaarts en we rijden gezapig verder door een breed dal, omringd door een imposant groen-grijs landschap van water, lucht, valleien en bergen. En dan zien we plots als kevertjes de auto’s tegen de bergflank op kruipen. We zijn er! Dit is de beroemde bergweg Trollstigen: 11 haarspeldbochten, 20 km, een hellingsgraad van 9%. De weg is nog geen 100 jaar oud: ingenieurs en wegenbouwers zorgden er in 1936 voor dat je deze unieke route met de auto kan rijden.
Dat kan op twee manieren: van beneden naar boven en omgekeerd (logisch). Wij kwamen van het noorden en reden dus de berg op. Volgens de Noorse sagen hebben trollen dit grillige landschap ooit geschapen…en ook de plaatsnamen liegen er niet om.
Stigfossen door het Isterdalen
De 11 haarspeldbochten van de spectaculaire Trollenladder schurken tegen de bergflank aan en je kruist onderweg de gigantische Stigfossen-waterval. Doordat de weg smal is, is het voortdurend opletten geblazen. Maar je merkt ook wel dat iedereen zijn snelheid aanpast. Als je pech hebt en er een bus of grote camper voor je rijdt, is het wel geduld oefenen; bussen kunnen niet op hun eigen rijvak de bocht halen. Reken maar dat ze -uit noodzaak- het tegenoverliggende rijvak ook inpalmen – dus duimen dat er net geen tegenliggers aankomen op dat moment. Spannend! Majestueuze bergen als de Kongen (‘de Koning’), Dronningen (‘de Koningin’) en Bisschop (‘de bisschop’) kijken ondertussen rustig neer op al dat gewriemel.
Uitkijkplatform
Onderweg zijn er op strategische plaatsen een aantal uitkijkpunten voorzien. Gelukkig! Al kregen we op de helling toch een keer een kleine file omdat iemand vlak voor de brug over de waterval gewoon op de weg stopte om een foto te maken.
Helemaal bovenaan Trollstigen is er een klein supermodern bezoekerscentrum en het Snorasetcafé, dat tijdelijk gesloten is omdat er zoveel schade was na een lawine in april 2022. En daarnaast is er natuurlijk het pad naar het design-stalen uitkijkplatform. Niet voor mensen met hoogtevrees, maar ik had er wel uren kunnen blijven staan: je ziet de autootjes uit het dal naar boven kruipen, stoppen, moeizame bochten maken, en weer doorgaan. Fascinerend!
Ondertussen kuieren de schapen tussen de auto’s op het parkeerterrein door en is het uitzicht naar boven ook niet te missen.
Sneeuw
Een keer op deze hoogte aangekomen, is er ook sneeuw. Zalig, het verleidt ons om even het kind in onszelf uit te laten :). We beseffen nog niet dat we daarna nog veel meer sneeuw zullen zien!
Er zijn op deze hoogte ook een aantal mooie wandeltrails, maar wij hebbenn nog wat kilometers voor de boeg, dus: hop naar de auto. En genieten maar van het ongelooflijk mooie landschap. Vitamientjes voor de ziel.
Valldall
Genieten van het landschap: absoluut. Alleen: het mooie Valldall heb ik gemist. De reisziektepillen deden hun werk iets te goed: na Trollstigen ging ik onder zeil. Van het lieflijke Valldall met zijn boomgaarden heb ik weinig bewust waargenomen. De camera bleef ongemoeid. Pas toen we afdaalden naar de overzet bij Sylte en onze eerste fjord in zicht was, kwam ik terug bij mijn positieven. Voor de record: Valldall zou in mei prachtig zijn omdat er hier veel fruit geteeld wordt. In de zomer zijn er fruitstalletjes met aardbeien langs de weg. Wordt er gezegd. 🙂
Van Sylte naar Eidsdal
Even aanschuiven voor de ferry en voor we het weten schuift de Norddalfjord, een verre uitloper van de Storfjord, onder ons door. De elektrisch aangedreven overzetboot glijdt rustig door het water. Het klotsen van de kleine golfjes tegen de boeg, het avondzonnetje en het uitzicht op het fjordenlandschap zorgen instant voor #kleingeluk.
Kilsti
Na de ferry-overtocht draaien we in Eidsdal opnieuw de bergflanken op, waar ons een romantische overnachtingsplek wacht. Met een droomuitzicht op de 110 kilometer lange Storfjord bij Norddal. Onvergetelijk. Ook al omdat er in de hele regio bijna 24 uur geen elektriciteit was. En we dus eitjes bakten op de design-buitenbarbecue. 🙂
Over bergkammen en de Adelaarsweg
Vanuit Eidsdal kronkelt de Fv63 zich verder door smalle dalen, over ruige bergen en woeste hoogvlaktes. De magnifieke bergweg brengt ons zo naar de afgelegen Geirangerfjord – UNESCO-werelderfgoed en dus ook een vaste cruiseship-halte. Het dorpje Geiranger is alleen langs deze route bereikbaar. En via het water natuurlijk. Want in de winter gaat de bergweg dicht. Onberijdbaar door de sneeuw.
Onze route leidt eerst langs de uitgestrekte en brede hoogvlaktes rond het Eidsvatnet (bergmeer). Kampeertoeristen vinden hier prachtige desolate plekken om hun camper te parkeren. (Tenten zien we om begrijpelijke redenen niet). Daarna kronkelt de weg omlaag. En is de Adelaarsweg nabij. Ik schiet de eerste plaatjes van de Geirangerfjord.
Ørnevegen
De Adelaarsweg doet ons een beetje denken aan Trollstigen-in-het- klein. Het is het steilste deel van de weg tussen Eidsdal naar Geiranger op de Fv63. Bij de Ørnevingen zigzaggen we inderdaad als op de vleugels van een adelaar naar beneden en kijken we reikhalzend uit naar de beroemde Geirangerfjord. Ook hier heb je weer een uitzichtpunt met een fantastisch panorama over het dorpje Geiranger, de waterval ‘De syv søstrene‘ (Zeven Zusters), de bergboerderij Knivsflå, en de meest bekende fjord in de wereld. De haarspeldbochten – en alles wat erbij komt kijken- zijn we al gewend na het rijexamen op de Trollenladder. En natuurlijk stoppen we, zoals zovelen, voor het postkaartkiekje van de fjord die op zovele kalenders staat afgebeeld. Al is het typisch fjordenweer (regen en mist), toch zijn we onder de indruk!
Geiranger en verder
Nationale toeristische route van Noorwegen
Sommige routes moet je ooit in je leven eens doen. De Overseas Highway (Florida),Les Trois Corniches (Frankrijk), Route nr 1 of de ‘Ringweg’ in Ijsland, … Zelfs al ben je geen autofreak. De Trollstigen Nationaal-Toeristische Route (in het totaal 106 kilometer lang) is er absoluut ook zo één! Onvergetelijk!
Mooi artikel!
Dankjewel 😉
Prachtig!
Dankjewel.Alle eer aan de Noorse natuur ;)!
’t Is wel duidelijk waar je heen moet als je overweldigende rust zoekt. Maar mijn probleem zou zijn dat er ongelooflijk mooie natuur is zonder eigenlijk iets van cultuur. Voor mij eigenlijk altijd een noodzakelijkheid bij het maken van reizen in het onbekende.
Ja, dat snap ik. Al heb je natuurlijk wel de prachtige 13de eeuwse staafkerken die zowel aan de buitenkant als aan de binnenkant enorm intrigerend zijn. En de bezoekerscentra bij gletsjers en uitzichtpunten zijn ook vaak architecturaal het neusje van de zalm. Als je van moderne architectuur houdt toch ;). Dus daar heb je wel een snuifje cultuur. En in steden zoals Oslo, Bergen en bijvoorbeeld Alesund met zijn art deco. Maar de natuur is natuurlijk hét van hét in Noorwegen.