Everything in Venice is just a little bit creepy, as much as it’s beautiful. (Christopher Moore)
Het prachtige herfstweer van vorige week doet me terugdenken aan een ongelooflijk mooi weekend dat we hadden in Venetië, enkele jaren geleden. Af en toe moet je eens gek doen, en zo namen we op een vrijdagavond onmiddellijk na het werk een vlucht naar Treviso…
2 uur later stonden we aan het Canal Grande te wachten op de vaporetto die ons aan de halte Sant’Angelo zou droppen. Doel van ons uitstapje: een bezoekje brengen aan de Biënnale. En even ontsnappen aan de mistige herfst in eigen land!
Ook al logeerden we maar een paar honderd meter van de vaporettohalte, toch was het een hele klus om onze weg naar het hotel te vinden in het labyrint van straatjes. En ja, we maakten kennis met de schoonheid van …verval.
Ook al wist ik perfect in welke richting ons hotel lag, toch moesten we verschillende keren rechtsomkeer maken omdat het pad doodliep op een kanaaltje. In de verste verte geen brug te bekennen, natuurlijk. En totaal geen overzicht door de smalle straatjes en het feit dat alle stadsdelen even laag liggen.
- Les 1: zorg voor een reispartner met een goed oriëntatiegevoel of train je eigen oriëntatievermogen voor je naar Venetië gaat.
- Les 2:je doet altijd meer kilometers dan voorzien in Venetië.
- Les 3: doe beslist gemakkelijke schoenen aan voor een bezoek aan de Dogestad! 😉
En ook onze trolley protesteerde tegen de hobbelige straatjes en het trapop-trapaf- gedoe bij de bruggetjes.
Ons hotel lag -hoe raad je het?- aan een kanaaltje en had een eigen aanmeersteiger. Hadden we dat eerder geweten !
We arriveerden ter plekke tegen middernacht. Omdat we (volgens de boekjes) op 10 minuten wandelafstand van San Marco gelogeerd waren, trokken we door de verlaten straten naar het beroemde plein. Ik wilde absoluut checken of het plein onder water stond – kwestie van nog op tijd te vertrekken, mocht Venetië plots helemaal zinken ;).
Overdag is deze route één van de meest platgetreden paden van de stad, maar nu hoorden we alleen onze eigen voetstappen weerklinken tegen de gevels.
Het had geregend. En op het San Marco-plein hing een heel biezondere sfeer …Bij het beroemde café Florian speelde, compleet surreëel, een eenzaam maar piekfijn uitgedost orkestje zijn laatste noten.
De maan verscheen terwijl de wind de gondels tegen de kade deed klotsen.
De klok in de campanile sloeg twaalf.
Op een eenzame professionele fotograaf na, waren we de enigen op het plein.
De wolken schoven voor de maan
en wij
wij stapten uit de tijd
en genoten van een onvergetelijk magisch moment!
Een must dus!